Mcintosh
Ros. Mekintosz
Odmiana znaleziona przez Johna Mclntosha w prowincji Ontario w Kanadzie i masowo uprawiana od stanu Michigan przez stan New York i Nową Anglię w USA do prowincji Quebeck w Kanadzie. Pochodząc z rejonów o chłodniejszym klimacie nie udaje się w Europie z wyjątkiem Danii i Polski. Ostatnio wprowadzana jest do sadów górskich w Szwajcarii i Austrii.
Drzewo osiąga średnie rozmiary. Tworzy koronę luźną, kulistą Drzewo spłaszczoną, słabo rozgałęzioną. Wadą drzewa jest tworzenie długich, lekko zwisających, mało rozgałęzionych pędów. Buławki i pędy bukietowe rozmieszczone są w dużych odległościach. Pączki kwiatowe tworzą się na pędach dwuletnich i starszych. Cięcie pędów jednorocznych sprzyja powstawaniu licznych jałowych przyrostów, opóźniających owocowanie drzew. Kwitnie w drugiej połowie masowego kwitnienia jabłoni. Okres kwitnienia krótki. Jako dobre zapylacze wymieniane są: Cortland, Spar-tan, Wealthy, Idared. Drzewo zaczyna owocować niezbyt wcześnie (78 rok). Owocuje obficie i corocznie. Na mróz bardzo wytrzymałe i wytrzymałe na suszę, natomiast bardzo wrażliwe na parch i nieraz porażane przez mączniak. Młode drzewa bardzo podatne na zgorzele kory. Inflancka jako przewodnia wyraźnie zwiększa plony tej odmiany.
Owoce średniej wielkości, wyrównane, o kształcie zmiennym, Owoc najczęściej kuliste wydłużone lub owalne, przeważnie niesymetryczne i nierównobokie. Skórka twarda, dość gruba, bardzo łatwo ulegająca przebiciu przez szypułki, błyszcząca, zielonkawa, na dużych owocach zielonkawosłomkowa, prawie całkowicie pokryta rozmytym, ciemnokarminowym rumieńcem i sinawym nalotem, na dojrzałych owocach lekko tłusta. Przetchlinki liczne, różnej wielkości, jasne, mało widoczne. Szypułka różnej długości, często mięsista. Zagłębienie szypułkowe płytkie, gładkie, w nielicznych wypadkach ordzawione. Kielich mały, zamknięty. Zagłębienie kielichowe nieregularne, płytkie, z lekko pokarbowany-mi ścianami. Miąższ biały z odcieniem zielonkawym, wyraźniejszym u owoców drobnych, bardzo soczysty, delikatny, rozpływający sie, wyjątkowo aromatyczny, o charakterystycznym, niespotykanym u innych odmian landrynkowym posmaku. Nie-; zwykle silny aromat jest cechą charakterystyczną jabłek tej odmiany. Gniazdo nasienne duże, komory szeroko otwarte, o ścianach twardych, nasiona liczne, średniej wielkości lub drobne, grube, ostro zakończone (tabl. 7, 1).
Dojrzałość zbiorczą owoce osiągają w połowie września. Okres Dojrzewan
zbioru jest krótki, gdyż owoce łatwo opadają. W czasie zbioru °^ocu
owoce bardzo łatwo ulegają uszkodzeniom mechanicznym. Duże
owoce osiągają dojrzałość konsumpcyjną w końcu października,
owoce średnich rozmiarów można przechować do lutego. Ostrożnie
zebrane owoce przechowują się bardzo dobrze, ale za długo prze-
chowywane ulegają oparzeliźnie powierzchniowej i zbrązowieniu
miąższu.
Przydatność odmiany
Mcintosh jest jedną z najcenniejszych odmian, zaliczoną do preferowanych i należącą do najbardziej opłacalnych w uprawie wielkotowarowej. Można ją zalecać tylko do dużych sadów o dobrze zorganizowanej ochronie przed chorobami. Drzewa szczepione na podkładce A 2 osiągają wprawdzie normalne rozmiary, ale znacznie obficiej owocują. Nie nadaje się na formy wymagające silnego corocznego skracania przyrostów.
Ze skrzyżowania tej odmiany z innymi uzyskano wiele odmian, np. Early Mcintosh (Mcintosh X Inflancka), Puritan (Mcintosh X X Astrachańska Czerwona), Spartan (Mcintosh X Newton), Fantazja (Mcintosh X Linda). Wśród kolorowych aportów wyróżniają się: Boiler Mcintosh (Boiler Geneva, 1955 r.) o nieco jędrniej-szych owocach oraz Cornell Mcintosh (Cornell Univ., 1956 r.)
0 żywszym rumieńcu. Dawniej znaleziony sport Rogers Mcintosh (J. C. Rogers, 1932 r.), powszechnie uprawiany w USA i w Polsce, ciągle zachowuje swą czołową pozycję dzięki najbardziej intensywnemu rumieńcowi. W Kanadzie uprawiany jest Summer-land Mcintosh (A. J. Mann, 1929 r.) o owocach nieco regular-niejszych.
Znalezienie w ostatnich latach (19641968) w rejonie sadowniczym Okanogan w Brytyjskiej Kolumbii 5 nowych krótkopędo-wych sportów jest dużym osiągnięciem hodowców. Cechą charakterystyczną całej grupy sportów z Okanogan jest słabe rozgałęzianie się drzew i brak wilków, dzięki czemu drzewa mogą być bardzo silnie cięte bez obawy wywołania nadmiernego zagęszczenia, można je też sadzić o wiele gęściej. Wszystkie sporty zaczynają owocować wcześniej i owocują obficiej niż odmiana wyjściowa. Niektóre są już rozmnażane w Polsce.
Sport A ma owoce bardziej płaskie, z krótką szypułką. Jego mieszańce w znacznym stopniu zachowały skrócone międzywęźla. Sport B różni się od odmiany wyjściowej pionowym układem konarów, silnym wzrostem, wyraźnie większą plennością, wytrzymałością kwiatów na przymrozki i odpornością na mączniak. Sport C rośnie silnie, ma bardzo ciemne liście i owocuje bardzo obficie.
Sport D jest najobficiej owocującym z całej grupy i ma najwięcej cech sportów krótkopędowych. Zaczyna owocować bardzo wcześnie i owocuje normalnie w niekorzystnych dla odmiany warunkach klimatycznych. Owoce są bardzo wyrównane, z rumieńcem czerwonobrązowym.
Sport E różni się od pozostałych bardzo obfitym ulistnieniem
1 najciemniejszymi liśćmi. Owocuje bardzo obficie. Siedmioletnie drzewo nie przekraczało 2k wysokości drzewa odmiany wyjściowej w tym samym wieku.