Antonówka Zwykła
Ros. Antonówka obyknowiennaja; ang. Antonówka; czes. Anto-novka; niem. Antonówka
Bardzo stara odmiana rosyjska, uprawiana szeroko w Białoruskiej SRR i w republikach nadbałtyckich, ceniona i w innych chłodnych rejonach ZSRR oraz w Kanadzie. W Polsce była masowo uprawiana, ze względu jednak na trudności ze zbytem owoców większość drzew Antonówki została przeszczepiona innymi, cenniejszymi odmianami.
Młode drzewa rosną początkowo słabo, mają krzywe, wolno grubiejące pnie. Drzewa starsze, w pełni owocowania, mają koronę kulistą, spłaszczoną, składającą się z nielicznych konarów, nie zagęszczającą się. Znaczna część gałęzi wyrasta pod kątem ostrym i później odrywa się pod ciężarem owoców. Gałęzie są pokryte licznymi krótkopędami. Antonówka kwitnie wcześnie i dość długo, przy czym kwiaty są wytrzymałe na złe warunki atmosferyczne. Do dobrych zapylaczy należą: Pepina Szafranowa, Glo-gierówka, Titówka, Grafsztynek Inflancki. Antonówka uważana jest za jeden z lepszych zapylaczy dla odmian jabłoni jednocześnie z nią kwitnących. W okres owocowania wchodzi średnio wcześnie (67 rok), owocuje przemiennie, obficie. Drzewa odznaczają się dużą wytrzymałością na mróz. Wymagają gleb ży-źniejszych; na ubogich, zbyt suchych rosną bardzo wolno i słabiej owocują. Na glebach zbyt ciężkich i zwięzłych pnie i nasady konarów są łatwo porażane przez raka, szczególnie gdy drzewa są przeszczepione Starkingiem lub innymi odmianami z grupy Red Delicious. Odmiana dostatecznie odporna na parch. Owoce średniej wielkości, nierównobokie, zmienne w kształcie, zasadniczo cylindryczne, ale spotyka się znaczny procent owoców baryłkowatych lub spłaszczonych. Skórka twarda, jasnozielona, w miarę dojrzewania zielonożółta. Szypułka średniej grubości, zmiennej długości, osadzona w zagłębieniu dość głębokim, z ordza-wieniem przechodzącym smużkami na owoc. Kielich mały, zamknięty. Zagłębienie kielichowe średniej wielkości, o brzegach nierówno sfałdowanych. Miąższ biały, z lekkim odcieniem kremowym lub zielonkawym, gruboziarnisty, kruchy, kwaskowaty, bardzo aromatyczny. Gniazdo nasienne średniej wielkości, komory półotwarte lub zamknięte, nasiona liczne, barwy kasztanowatej, dobrze wykształcone (tabl. 4, 1).
Dojrzałość zbiorczą owoce osiągają w pierwszych dniach września i łatwo opadają z drzew. Przez opryskiwanie kwasem nafty-looctowym można zbiór opóźnić o kilkanaście dni. Przechowują się krótko, najwyżej do listopada.
Siewki Antonówki stanowią bardzo cenny materiał szkółkarski, obecnie w Polsce stosowany, gdyż ograniczają rozmiary drzew i wpływają korzystnie na owocowanie, a ponadto są odporne na zgorzele kory. Dawniej Antonówkę zalecano jako przewodnią dla odmian wrażliwych na mróz, obecnie w dużym stopniu straciła to zastosowanie, gdyż wolno rośnie i tworzy w szkółce krzywe pnie oraz konary słabo związane z pniem, a także jest porażana przez raka. Owoce Antonówki, bardzo cenione przez przemysł, są
podatne na brunatną zgniliznę, w okresie przechowywania zaś bardzo podatne na oparzeliznę powierzchniową. Odmiana ta jest coraz rzadziej uprawiana, głównie z powodu niskich cen na jej owoce.